2016-07-30 00:27
Έλαβε χώρα στην περιοχή Πεντέλη του νομού ΑΘΗΝAΝ.
Στην σπηλιά της Πεντέλης δεν είχα πάει ποτέ . Ήξερα όμως για τα
διάφορα φαινόμενα που συμβαίνουν στην περιοχή , λόγω του ότι και
οι γονείς μου είχαν βιώσει κάτι πριν από 15 χρόνια περίπου . Αυτό ,
ίσως ήταν και η αφορμή που ήθελα να μάθω περισσότερα για το όλο
θέμα . +ιάβασα το πρώτο βιβλίο του κ. Μπαλάνου , κατάλαβα
ορισμένα πράγματα για το τι περίπου συμβαίνει αλλά και πάλι δεν
είχα κάποιον για να πάω στη σπηλιά . Πριν από 3 μήνες περίπου ,
πήγε ο πατέρας μου(Jonnie be good) για πρώτη φορά στη σπηλιά και
στις 26/8 , ημέρα Πέμπτη πήγαμε και μαζί .+εν μπορώ να πω ότι
φοβόμουνα απλά είχα το κλασσικό άγχος και περιέργεια επειδή θα
πήγαινα πρώτη φορά . Αν και συζητήσαμε τα γεγονότα , ο πατέρας
μου επέμενε να καταγράψω ακριβώς αυτά που εγώ βίωσα ,
ανεπηρέαστη από ότι αυτός αντιλήφθηκε . Όταν φτάσαμε ένιωσα
πολύ ωραία , πρώτον γιατί δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί και
δεύτερον γιατί το τοπίο ήταν τέλειο , καθαρός αέρας , φεύγεις από τα
στερεότυπα της πόλης . Όπως και να το κάνουμε , φύση είναι . Και
έτσι αρχίσαμε να μου δείχνει το μέρος . Μπήκαμε πρώτα στην
σπηλιά και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα γιατί την περίμενα
πολύ διαφορετική .Ήταν τόσο επιβλητική αλλά συνάμα και τόσο
φιλική . +εν μου έβγαλε κανένα φόβο . αρχίσαμε την περιήγηση και
όταν φτάσαμε στο βάθος ανάψαμε τους φακούς (ο ένας φακός
παρόλο που ήταν αδιάβροχος και με καινούργιες μπαταρίες τέλειωσε
το πολύ σε 1-2 λεπτά) .. Κάποια στιγμή μου μύρισε κάτι πολύ
άσχημο . Επειδή είχαμε μαζί μας και τον ένα σκύλο (αν και δεν
έμοιαζε με μυρωδιά από κόπρανα σκύλου) , νόμιζα ότι ο σκύλος
έκανε την ανάγκη του , επειδή δεν υπήρχε άλλη λογική πηγή της ,
αλλά δεν είχε κάνει τίποτα . Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου
ξαναμύρισε η ίδια μυρωδιά αλλά ακόμα πιο έντονη , σαν να ήταν
δίπλα στα πόδια μου αλλά και πάλι ο σκύλος τίποτα . Παραξενεύτηκα
λίγο αλλά μέχρι εκεί . Προχωρήσαμε πιο κάτω και φτάσαμε στο
τέλος της σπηλιάς . +εν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω την
τεράστια τρύπα που έχει μείνει από το χώμα που πήρανε και
μπαζώσανε το υπόλοιπο κομμάτι της σπηλιάς .Με έπιασε θλίψη . Σαν
να ένιωσα και την ίδια την σπηλιά να «πονάει» που κάποιοι την
καταστρέψανε χωρίς λόγο . Ύστερα με τον ένα φακό που μας είχε
απομείνει κοιτούσαμε γενικά τα τοιχώματα της σπηλιάς . Τότε είδα
το άνοιγμα ενός από τα τούνελ που βρίσκεται ψηλά στον βράχο δίπλα
από το μπαζωμένο κομμάτι , στην δεξιά μεριά . Ήταν και το μόνο
που με έκανε να ανατριχιάσω , ίσως και να φοβηθώ λιγάκι . Αλλά δεν
με πείραξε ιδιαίτερα . Αφού είδαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε ,
αρχίσαμε να ανηφορίζουμε . Βγήκαμε έξω , είδαμε το εκκλησάκι και
ύστερα είπαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο για να πάμε μετά στα τεχνητά
τούνελ . Μόλις το είχαμε ανάψει ήρθανε 2 τζιπάκια της θηροφυλακής
, κατέβηκαν 3 θηροφύλακες και ερχόντουσαν προς τη σπηλιά .
Σβήσαμε τα τσιγάρα και περιμέναμε να δούμε τι θέλουν . Τελικά
είχαν έρθει απλά για να δουν τη σπηλιά και άντε να έκατσαν το πολύ
10 λεπτά .Μόλις έφυγαν ανάψαμε ξανά ένα τσιγάρο . Καθόμασταν
ακριβώς μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς , στο απομεινάρι από το
πέτρινο τείχος .Εγώ ήμουν όρθια με την αριστερή μου μεριά να
βλέπει στη είσοδο της σπηλιάς . Ο θόρυβος από τα τζιπ που
ξεκινούσαν να φύγουν ακουγόταν αρκετά και τότε άκουσα ένα ήχο ,
δεν έδωσα σημασία , μετά από δευτερόλεπτα τον άκουσα ξανά , είπα
μέσα μου κάτι από έξω είναι , τα τζιπ εκείνη τη χρονική στιγμή είχαν
απομακρυνθεί λίγο και υπήρχε κάποια ησυχία έτσι την τρίτη φορά
που άκουσα ξανά τον ίδιο ήχο συνειδητοποίησα ότι ερχόταν μέσα
από την σπηλιά . +εν είπα τίποτα , και τότε τον άκουσα και τέταρτη
φορά πιο καθαρά . Ήταν σαν να καθόταν ένα μικρό κοριτσάκι ή μια
γυναίκα με πολύ γλυκιά φωνή και να «τραγουδούσε» μια
επαναλαμβανόμενη διακεκομμένη «μελωδία» διάρκειας περίπού 3-4
νότες , σαν να χτυπάς ένα κρυστάλλινο ποτήρι , που ακούς τον πρώτο
δυνατό ήχο και μετά αυτός χάνεται απαλά και σιγά(δεν μπορώ να το
περιγράψω με πιο απλά λόγια) . Τότε ήταν που ρώτησα τον πατέρα
μου - το άκουσες αυτό ; - για λόγους μνήμης δεν θυμάμαι τον
διάλογο που ακολούθησε μεταξύ μας , πάντως τον είχε ακούσει και ο
πατέρας μου . Μόλις καταλήξαμε στο ότι τον είχαμε ακούσει και οι
δύο , ακούστηκε για άλλη μια φορά πιο δυνατά και πιο καθαρά .
Μπήκαμε αμέσως μέσα στη σπηλιά .Κάτσαμε στο πλάτωμα που είναι
αριστερά από τα τσιμεντένια σκαλοπάτια και περιμέναμε να τον
ακούσουμε ξανά . Ακούσαμε , αλλά όχι τον ίδιο . Ήταν ένας ήχος
σαν φωνή «πουλιού» , αρκετά δυνατός θα έλεγα και ύστερα που τον
ακούσαμε ξανά είχε και συνέχεια σαν κλάμα ενός ζώου , που θα το
χαρακτήριζες μεγάλο , όχι σαν αρκούδα , αλλά ούτε σαν γάτα ,
μεγάλο . Όσο ακούγαμε τον ίδιο ήχο τόσο μεγάλωνε και η έντασή
του , μέχρι που ήρθε ένας ορειβάτης που μιλούσε στο κινητό πολύ
δυνατά , στην είσοδο της σπηλιάς και τότε σταμάτησε . Περιμέναμε
λίγο αλλά δεν ακούστηκε ξανά . Με παραξένεψε το ότι ο σκύλος μας
, δεν άκουσε τίποτα – ήταν αραχτός και γλυφότανε . Εδώ θέλω να
προσθέσω ότι όλο αυτό που άκουσα όχι μόνο δεν με φόβισε αλλά
αντίθετα με έκανε να νιώσω πολύ ωραία . Ήταν τόση πολλή η θετική
ενέργεια που μου έβγαζε το μέρος από την πρώτη στιγμή που πήγα ,
που μπορώ να πω πως ήταν οι πιο ήρεμες και οι πιο ευδιάθετες 3
ώρες της ζωής μου . Και τέλος πριν φύγουμε τελείως από την περιοχή
, γυρίσαμε για μια τελευταία φορά στη σπηλιά μήπως και ακούσουμε
ξανά κάτι .Λίγα μέτρα πριν την είσοδο της σπηλιάς μου μύρισε πολύ
έντονα ένα άρωμα , που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν ,
πάντως ήταν κάτι ανάμεσα δυόσμο , μέντα και ευκάλυπτο . Αν και
είμαι μικρή και δεν έχω εμπειρία όσον αφορά το φαινόμενο της
σπηλιάς , νιώθω ότι αν θέλει κάποιος να βιώσει κάτι εκεί , πρέπει να
την πλησιάσει με θετική ενέργεια και σεβασμό . Ελπίζω να πρόσθεσα
κάτι στον ατέλειωτο κατάλογο των φαινομένων της Πεντέλης